Cukrzyca to przewlekła hiperglikemia, która występuje w wyniku bezwzględnego lub względnego braku insuliny.
Rodzaje cukrzycy
Cukrzyca insulinozależna typu I: występuje u młodych osób poniżej 40 roku życia i jest uwarunkowana genetycznie. Głównymi czynnikami prowokującymi są wirusy i przeciwciała, które powodują uszkodzenie limfocytów B trzustki i upośledzenie wydzielania insuliny.
Cukrzyca insulinoniezależna typu II: występująca głównie u osób powyżej 40 roku życia. Powodem rozwoju jest zmniejszenie wrażliwości receptorów insulinowych, które często występuje u osób otyłych. W tego typu cukrzycy poziom insuliny we krwi początkowo jest prawidłowy, następnie nieznacznie wzrasta, po czym spada poniżej ustalonego poziomu (z powodu ubytku limfocytów B trzustki).
Objawy kliniczne i biochemiczne DM
Hiperglikemia: występuje z powodu niedoboru insuliny9, zmniejszonego dostarczania glukozy do komórek tkanek insulinozależnych, zmniejszonego wykorzystania glukozy, syntezy glikogenu i tłuszczu, aktywacji glukoneogenezy).
Glikozuria: występuje, gdy hiperglikemia przekracza próg nerkowy.
Wielomocz (zwiększenie dobowej objętości moczu o ponad 2 litry): z powodu wydalania glukozy z moczem (40 ml moczu jest wydalane z 1 g glukozy).
Polidypsja: z powodu wzrostu ciśnienia osmotycznego krwi (z powodu hiperglikemii) i powoduje podrażnienie osmoreceptorów podwzgórza, a także zmniejszenie objętości krwi krążącej (z powodu wielomoczu), co prowadzi do podrażnienia baroreceptorów podwzgórza. Utrata masy ciała: związana ze wzrostem procesów katabolicznych (w końcu insulina jest hormonem anabolicznym).
Ketonemia i ketonuria (liczba ciał ketonowych w moczu i krwi): z powodu zwiększonego poziomu acetylo-CoA (z powodu zwiększonego rozkładu tłuszczów) i obniżenia poziomu szczawiooctanu (glukoneogenezy), który jest niezbędny do całkowitego utlenianie acetylo-CoA. Nadmiar acetylo-CoA jest wykorzystywany przez konwersję do ciał ketonowych.
Jak jednak zwykły człowiek może ustalić, czy cierpi na tę chorobę? Granica między normalnością a nienormalnością jest bardzo cienka. W większości przypadków objawy rozwijają się bardzo szybko, dlatego ważne jest śledzenie zmian w organizmie.
Wczesne objawy cukrzycy typu 1
- Niekontrolowane pragnienie: osoba spożywa od 3 do 5 litrów płynów dziennie.
- Uporczywa suchość w ustach.
- W oddechu unosi się zapach acetonu, co wskazuje na wzrost poziomu ciał ketonowych.
- Zwiększony apetyt. Pacjent dużo je, ale jego masa ciała gwałtownie spada.
- Częste i obfite oddawanie moczu, szczególnie w nocy.
- Zaburzona regeneracja skóry.
- Obserwuje się drażliwość, nerwowość, zwiększone zmęczenie.
- Nudności wymioty.
- Obniżona temperatura ciała.
- Zawroty głowy, niewyraźne widzenie.
- Pojawienie się chorób grzybiczych i furunculosis. Często cukrzyca typu 1 pojawia się w wyniku choroby wirusowej lub w wyniku stresu.
Pierwsze oznaki cukrzycy typu II
- Typowe objawy: zmęczenie, słaba pamięć, gwałtowne pogorszenie widzenia.
- Swędzenie, pojawienie się chorób grzybiczych, regeneracja skóry jest osłabiona.
- Silne pragnienie (jak w cukrzycy typu 1).
- Częste oddawanie moczu.
- Owrzodzenia nóg, drętwienie, silny ból podczas chodzenia, skurcze.
- Drozd u kobiet.
- Późna utrata wagi. Z reguły podczas rozwoju tej choroby, zarówno typu I, jak i II, określa się kilka etapów.
Objawy cukrzycy dowolnego typu pojawiają się powoli, a choroba rozwija się stopniowo. Warto zwrócić uwagę
Etapy rozwoju DM
Stan przedcukrzycowy, czyli początkowy etap
Na tym etapie nie ma niezgodności z normą. Konwencjonalnie ten etap dotyczy każdego, kto jest zagrożony dalszym postępem choroby. Na przykład pacjent z otyłością może zostać skierowany na ten etap nawet bez pojawienia się objawów klinicznych. Lekarze rozróżniają ten etap, aby zapobiec dalszemu rozwojowi choroby.
Utajona cukrzyca
Na tym etapie nie ma objawów klinicznych. Badania krwi i moczu nie wykazują odchyleń od normy, jednak reakcja tolerancji glukozy wykazuje zmiany: dynamika wzrostu poziomu cukru we krwi po zastosowaniu obciążenia glukozą jest znacznie niższa niż normalnie. Pacjenci na tym etapie wymagają ścisłego nadzoru.
Jawna cukrzyca
Charakteryzuje się oczywistymi objawami klinicznymi, które potwierdzają badania laboratoryjne. Po zauważeniu u siebie powyższych objawów należy skonsultować się z lekarzem w celu wykonania badań. Najczęstszym sposobem diagnozowania tej choroby jest test tolerancji glukozy.
U osoby po całonocnym poście określa się poziom glukozy. Po otrzymaniu doustnie 75 gr. glukoza (w postaci roztworu) i co pół godziny przez 2 godziny określają poziom glukozy we krwi. Zgodnie z uzyskanymi wynikami budowane są krzywe cukrowe. U zdrowych osób krzywa cukru szybko rośnie i gwałtownie spada, a po 2-2, 5 godzinach poziom jest niższy niż początkowe dane. Jednocześnie u pacjentów krzywa cukru powoli rośnie, po czym następuje plateau, a następnie powoli spada, a po 2 godzinach poziom przekroczy wartości początkowe.
Według współczesnych wymagań tolerancję glukozy ocenia się określając jej poziom na czczo oraz 2-2, 5 godziny po śniadaniu z glukozą. Rozpoznanie cukrzycy zostanie ustalone, jeśli zawartość glukozy na czczo przekroczy 6, 0 mmol/l, a 120 minut po śniadaniu z glukozą przekroczy 11, 1 mmol/l. Poziom glukozy na czczo wynosi mniej niż 6, 0 mmol / l. , a 2-3 godziny po wzbogaceniu w glukozę - 7, 9 - 11, 1 mmol / l.
Chorobę tę można również zdiagnozować, określając zawartość hemoglobiny glikowanej (wskaźnik przedłużonej hiperglikemii). Glukoza posiada reaktywną grupę aldehydową, dzięki czemu przyłącza się do białek, w tym hemoglobiny. Normalnie poziom hemoglobiny glikozylowanej nie przekracza 5%. Wzrost jej poziomu wskazuje na wzrost poziomu glukozy trwający co najmniej 90 dni. Wskaźnik ten jest najczęściej wykorzystywany do badań nad skutecznością leczenia cukrzycy.
U dzieci
Dzieci w wieku poniżej 1 roku rzadko chorują. Ale choroba może być dziedziczona, jeśli zostanie zdiagnozowana u obojga rodziców. Objawy u dziecka są dość niestabilne, podobnie jak rozwój choroby:
- W pierwszym stadium choroby można ją dość łatwo kontrolować, w przyszłości rozwój cukrzycy następuje bardzo szybko.
- Często choroba jest wykrywana, gdy dziecko traci przytomność w śpiączce cukrzycowej.
- Cukrzyca wywołuje zaburzenia rozwojowe przed 12 rokiem życia. W tym przypadku występują awarie w pracy układu nerwowego, sercowo-naczyniowego. Zmniejszona wydolność nerek i wątroby.
- W okresie przejściowym dziecko potrzebuje insuliny z powodu jej braku.
- Mały pacjent ma pragnienie, suchość w ustach, nietrzymanie moczu i prawdopodobnie wyłupiaste oczy.
- Dziecko stopniowo zaczyna przybierać na wadze.
Pojawienie się podejrzanych objawów jest powodem do skonsultowania się ze specjalistą, a nie samoleczenia.
Profilaktyka cukrzycy
Wpływ na dynamikę rozwoju cukrzycy typu I jest prawie niemożliwy, ponieważ głównymi przyczynami jej występowania są czynnik dziedziczny, a także otaczające nas wirusy. Jednak po wielu badaniach naukowcy byli w stanie udowodnić, że ryzyko rozwoju tej choroby u dzieci karmionych piersią jest niższe niż u dzieci karmionych mieszankami składników odżywczych.
Ale w przypadku zapobiegania cukrzycy typu II sytuacja wygląda inaczej. Pełnowartościowe środki zapobiegawcze obejmują: normalizację masy ciała i przestrzeganie diety w przyszłości; kontrola metabolizmu lipidów i ciśnienia krwi; właściwe oddzielne odżywianie, przy minimalnym spożyciu węglowodanów; aktywność fizyczna w dozowanych ilościach.
Nie da się wyleczyć tej choroby tylko za pomocą tabletek. Głównym leczeniem jest dieta uboga w tłuszcze i węglowodany. Dieta jest jedynym ograniczeniem dla pacjentów z cukrzycą, ponieważ pozwala utrzymać prawidłowy poziom cholesterolu. Ponadto pacjent musi przyjmować insulinę wymaganą liczbę razy dziennie.
Słabe wskaźniki w leczeniu to nieprzestrzeganie diety i naruszenie dawek insuliny. Wzmocnienie reżimu insulinowego jest konieczne, aby jak najszybciej przywrócić organizm do normy i uniknąć komplikacji.